به گزارش جام کوردی، پگاه زنگنه؛ از چهرههای شاخص و اثرگذار کاراته بانوان ایران است؛ ورزشکاری که مسیر قهرمانی را از نوجوانی آغاز کرد و خیلی زود به یکی از ستونهای تیم ملی تبدیل شد.
او در ۱۷سالگی به عضویت تیم ملی درآمد و همان سال با کسب مدال طلای انفرادی مسابقات غرب آسیا، نام خود را در سطح بینالمللی مطرح کرد.
کارنامه ورزشی زنگنه با بیش از ۵۰ مدال معتبر جهانی و آسیایی، از جمله مدالهای قهرمانی آسیا، کاراتهوان، بازیهای کشورهای اسلامی و برنز بازیهای آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا، نشاندهنده سالها حضور مستمر در بالاترین سطح رقابتهای حرفهای است؛ موفقیتی که بر پایه دانش علمی و تحصیلات کارشناسی ارشد در رشته تربیت بدنی شکل گرفته است.
زنگنه پس از دوران قهرمانی، مسیر خود را با جدیت در عرصه مربیگری ادامه داد و طی سالهای اخیر در رویدادهای مهمی همچون لیگ جهانی، قهرمانی آسیا، بازیهای همبستگی کشورهای اسلامی و رقابتهای جهانی، هدایت تیمهای ملی بانوان ایران را برعهده داشته است.
او از بهمن ۱۴۰۳ به عنوان سرمربی تیم ملی کاراته بانوان ایران انتخاب شد؛ مسئولیتی که خیلی زود با یک افتخار تاریخی همراه شد، جایی که شاگردش آتوسا گلشادنژاد از کرمانشاه، برای نخستین بار طلای قهرمانی جهان را در بخش بانوان برای ایران به ارمغان آورد؛ اتفاقی که نام پگاه زنگنه را نهفقط به عنوان یک قهرمان، بلکه بهعنوان معمار نسل جدید کاراته بانوان ایران ماندگار کرد.
آنچه میخوانید حاصل گفتگوی اختصاصی جام کوردی با سرمربی تیم ملی کاراته ایران بانو " پگاه زنگنه" است که تقدیم حضورتان میشود:
-ورود شما به کاراته از یک انتخاب اتفاقی شروع شد. امروز اگر به آن لحظه برگردید، باز هم همین مسیر را انتخاب میکنید؟ چرا؟
بله، قطعاً. کاراته شخصیت، جایگاه اجتماعی و مسیر زندگی من را شکل داده و از این انتخاب رضایت کامل دارم. اگر دوباره به همان روزها برگردم و از خیابان سعدی کرمانشاه عبور کنم و قرار باشد یک رشته ورزشی را انتخاب کنم، باز هم وارد باشگاه میلاد میشوم و کاراته را آغاز میکنم. البته طبیعی است که اگر امروز با تجربه فعلی به گذشته برگردم، شاید برخی تصمیمها و انتخابها را با اصلاحاتی انجام بدهم، اما اصل مسیر بدون تردید همین خواهد بود.
-شما نماینده نسلی از کاراته ایران بودید که در آسیا و جهان مدالآور شد. بزرگترین تفاوت نسل امروز با نسل شما چیست؟
نسل ما یک نسل پیشرو بود؛ نسلی که برای نخستینبار بسیاری از تجربهها را رقم زد؛ از اولین حضورهای آسیایی و جهانی گرفته تا مسابقات کشورهای اسلامی. سالها پشت خط ماندیم تا اجازه حضور با حجاب در رقابتهای بینالمللی صادر شود و از نظر امکانات آموزشی و دسترسیها محدودیتهای زیادی داشتیم.
اما نسل امروز با دسترسی گسترده به اطلاعات، فضای مجازی و ارتباط با جهان، دید وسیعتری دارد. نسلی که سالها تجربه اندوخته، حالا پشت نسل جدید ایستاده و همین باعث شده دختران امروز با قدرت بیشتری قدم بردارند. من معتقدم کاراته جهان بیش از یک طلای جهانی به دختران ایرانی بدهکار است و بنظرم پتانسیل آن کاملاً وجود دارد.
-از میان مدالهای بینالمللی فراوانی که دارید، کدامیک برایتان طعم متفاوتی داشت؟
همانطور که میدانید؛ من مدالهای متعددی در رقابتهای آسیایی، لیگ جهانی، کشورهای اسلامی و بازیهای آسیایی دارم که بسیاری از آنها طلا بودهاند. اما مدال برنز بازیهای آسیایی جاکارتا در ۳۴سالگی برایم معنای متفاوتی داشت. سالها منتظر این رقابت بودم و اتفاقاتی مانع مدالآوریام شده بود. شاید رنگش طلا نبود، اما برای من ارزشی فراتر از طلا داشت و از عزیزترین مدالهایم محسوب میشود.
- سختترین مبارزه دوران حرفهای شما، فنی بود یا روحی و اجتماعی؟
ترجیح میدهم در اینباره کمی سربسته صحبت کنم. سختترین مبارزات من به دلیل قدرت فنی حریفان نبود. بارها نفر اول رنکینگ دنیا و حتی قهرمان جهان، از جمله "یادیرا لیرا ناوارو" از مکزیک را شکست دادم که مدت کوتاهی بعد قهرمان جهان شد. هرگز از مبارزه با نامدارترین حریفان هراسی نداشتم، اما برخی مسائل خارج از تاتامی باعث شد از مدالهای بیشتری بازبمانم.
- به نظرتان حذف کاراته از المپیک چه تأثیری بر آینده این رشته دارد؟
سالهاست مسئولان جهانی کاراته برای بازگشت این رشته به المپیک تلاش میکنند. یک دورهای هم این اتفاق افتاد اما برای حضور دائمی نیاز به زمان است. امیدوارم در المپیک استرالیا شاهد بازگشت کاراته باشیم. بدون شک المپیک انگیزهای چندبرابر ایجاد میکند، اما در حال حاضر مسابقات جهانی نیز در سطح بسیار بالایی برگزار میشود و خوشبختانه انگیزه در میان ورزشکاران ایرانی همچنان حفظ شده است.
- به عنوان مربی تیم ملی، مهمترین تغییر شما در رویکرد تمرینی بانوان چه بوده است؟
در وهله اول تلاش کردم همبستگی، همدلی و صمیمیت را در کنار احترام و نظم تیمی تقویت کنم. رویکرد تمرینی من تهاجمی و مبتنی بر حمله است و تأکید ویژهای بر اعتمادبهنفس بازیکنان در اجرای تکنیکها دارم؛ موضوعی که با همراهی کادر فنی دنبال میشود.
- هیجان مربیگری بیشتر است یا زمانی که خودتان مبارزه میکردید؟
زمانیکه خودم مبارزه میکردم، هیجان بیشتری داشتم؛ اما در مربیگری این هیجان تکثیر میشود. یعنی امروز هیجان من برای پنج، شش یا هفت ورزشکار است، نه فقط برای خودم.
- بانوان ورزشکار ایرانی هنوز با نابرابریهایی مواجهاند. شما این مسیر را چگونه مدیریت کردید؟
به باور من، دختران ایرانی توانایی و پتانسیل خود را به جامعه ثابت کردهاند و جامعه ناگزیر به پذیرش آنهاست. بخش زیادی از این مسیر طی شده و شرایط بهتدریج به سمت برابری پیش میرود.
- سه ویژگی کاراتهکای موفق ایرانی از نگاه شما چیست؟
جنگنده بودن، باوقار بودن و مغرور اما مهربان بودن.
- آینده پگاه زنگنه در کاراته را چگونه تصور میکنید؟
در سالهای مربیگری همواره تلاش کردهام با علم روز پیش بروم. به ثبات اعتقاد ندارم، چون دنیا ثابت نیست. اگر با روشهای سال قبل تمرین کنیم حتما عقب میمانیم. بنابراین هدفم رشد مداوم است؛ شاید نه بینقص، اما حتما رو به جلو خواهم بود.
- درباره مسابقات جهانی مصر که در آن شگفتی آفریدید بگویید.
این رقابتها برای نخستینبار بهصورت گزینشی برگزار شد و فقط ۳۲ نفر برتر دنیا از طریق رنکینگ، مدالهای قارهای و مسابقات انتخابی مجوز حضور داشتند. یعنی در هر مرحله با بهترینهای جهان روبهرو بودیم و هیچ حریفی برای دستکم گرفتن وجود نداشت. عملکرد تیم بسیار خوب بود، اما تأکید من این است که نباید مغرور شویم زیرا بنظرم موفقیت متعلق به همان مقطع زمانی است و تضمین موفقیت آینده فقط در تلاش و تمرین مستمر خلاصه میشود.
گفتگو از لیلا سعدوندی
۱۴۰۴/۱۰۱